រឿងពិតនេះត្រូវបានគាត់ដំណាលប្រាប់ថា ៖ នាតំបន់មួយនោះមានក្មេងប្រុសក្រីក្រម្នាក់ ម្ង៉ៃៗដើរលក់របស់កំប៉ិកកំប៉ុកដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត ។ ថ្ងៃមួយនោះក្មេងមានអារម្មណ៍ហត់ហេវ ហើយឃ្លានខ្លាំង តែលុយក្នុងហោប៉ៅនៅសល់មិនគ្រប់សម្រាប់ទិញនំប៉័ង…ទាំងឡាយ ។
ចុងក្រោយដាច់ចិត្តគោះទ្វារផ្ទះមួយជិតនោះបំណងសុំចំណីបរិភោគ ។ ទ្វាបើកខ្វាក ស្រាប់តែឃើញក្មេងស្រីម្នាក់ អាយុស្របាលវាបង្ហាញខ្លួន ក្មេងប្រុសពិតជាកើតក្តីអៀនខ្មាស…ហេតុនេះបានត្រឹមពោលថា ៖ ខ្ញុំសុំទឹក១កែវបានទេ! ។ ប៉ុន្តែក្មេងស្រីសំឡឹងឃើញអាកប្បកិរិយារបស់ក្មេងប្រុសដឹងថាគេពិតជាហេវហត់ ឃ្លានខ្លាំងក៏ដើរទៅចាក់ទឹកដោះគោ១កែវធំ រួចហុចឲ្យ ។
ក្មេងប្រុសនោះផឹកយ៉ាងឆ្ងាញ់ ហើយសួរ ៖ “តើខ្ញុំជំពាក់លុយប៉ុន្មាន?” ក្មេងស្រីឆ្លើយ ៖ “ម្តាយខ្ញុំប្រដៅថា មិនគប្បីទាមទារសគុណអ្នកដទៃ ក្រោយធ្វើអំពើល្អមួយនេះ!” ។
ខណៈពេលនោះក្មេងប្រុសក៏កត់ចម្លងឈ្មោះ និងអាសយដ្ឋានរបស់ក្មេងស្រី រួចជីវិតរបស់វាក៏បន្ត…។
ច្រើនឆ្នាំកន្លងផុតទៅ ក្មេងស្រីពីមុនក្លាយជាស្ត្រពេញវ័យ ហើយមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ត្រូវបញ្ជូនទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យធំនាទីក្រុង ។
ពេលទៅដល់មន្ទីរពេទ្យក៏ចុះឈ្មោះ និងអាសយដ្ឋានក្នុងជំនួបជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតវ័យក្មេងម្នាក់ ។ ពេលនោះ “លោកវេជ្ជបណ្ឌិត” បានភ្ញាក់ក្រញ៉ាងដឹងថា ស្ត្រីនេះគឺជាក្មេងស្រី… ដែលធ្លាប់ឲ្យទឹកដោះគោគាត់១កែវធំ… ។
គាត់ក៏សំណូមពរព្យាបាលផ្ទាល់អ្នកជំងឺនេះ ។ ក្រោយការវះកាត់ស្ត្រីរូបនោះបានជាសះស្បើយ ។ ប៉ុន្តែឃើញវិក្ក័យបត្រថ្លៃពេទ្យវាពិតជារន្ធត់ចិត្ត ត្បិតច្រើនណាស់… ពុំអាចមានប្រាក់សងបាន ។
បន្ទាប់ពីរន្ធត់ចិត្ត ឡើងព្រិលភ្នែកនោះ នាងក៏ក្រឡេកឃើញនៅជ្រុងម្ខាងនៃវិក្ក័យបត្រមានសំណេរថា ៖ “វិក្ក័យបត្រនេះត្រូវបានទូទាត់ដោយ…ទឹកដោះគោ១កែវ ។
ក្មេងប្រុសច្រើនឆ្នាំមុន ដោយវេជ្ជបណ្ឌិតព្យាបាលនាងគឺលោក Howard Kelly នេះឯង ។
សបញ្ជាក់ថា ៖ លើលោកនេះអ្នកធ្វើគុណលើគេអាចភ្លេច តែអ្នកទទួលគុណនោះ ពុំគប្បីភ្លេច ហើយលើសពីនេះ បើមានឱកាសគឺគួរតែ….សង មែនទេ!? ៕ ចន្ទ្រា
