នៅក្នុងបន្ទប់ពិនិត្យជំងឺ ស្ត្រីចំណាស់ស្គមកំព្រឹងម្នាក់អង្គុយនៅពីមុខខ្ញុំ ។ លើតុជាលទ្ធផលវិភាគឈាម ៖ ស្ករក្នុងឈាម ៤៨០ mg% , NA+157 creatinin 2,5mg% … ខ្ញុំប្រាប់គាត់ថា ស្ថានភាពរបស់លោកយាយធ្ងន់ធ្ងរ ត្រូវសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យ… ។ គាត់ឆ្លើយកាត់ភ្លាម ៖
-គ្រូពេទ្យៗ! អាចឲ្យថ្នាំខ្ញុំផឹកនៅផ្ទះបានដែរឬទេ? ខ្ញុំមិនចង់ដេកពេទ្យ… ។
-ចុះកូនចៅអ្នកស្រី? អូហ៍! អ្នកស្រីមកពេទ្យតែម្នាក់ឯងទេឬ?
-ពួកវារវល់ទៅក្រៅអស់ហើយ ។ កូនៗខ្ញុំវារវល់ណាស់អ្នកគ្រូពេទ្យ! ។
-អឺ…អ៊ំ ! ពួកគាត់រវល់ដល់ថ្នាក់ឲ្យម្តាយចំណាស់ ៧៥ឆ្នាំហើយ ហើយឈឺទៀត មកពេទ្យម្នាក់ឯង!?
ខ្ញុំជ្រុលមាត់និយាយមួយរ៉ាវ ទើបដឹងថា បែបនេះនាំឲ្យគាត់កាន់តែ “អាណិតខ្លួន” ។ ប៉ុន្តែសួរថា ជំងឺដល់ថ្នាក់នេះ ឲ្យខ្ញុំដោះស្រាយបែបណា?
ខ្ញុំសួរគាត់ ៖ លោកយាយជឿខ្ញុំទៅជំងឺនេះមិនស្រាលទេ លោកយាយអាចសន្លប់បានណា៎!
លោកយាយឆ្លើយទាំងអង្វករថា ៖ មិនបានទេអ្នកគ្រូៗ ឲ្យថ្នាំខ្ញុំផឹកទៅ ទោះខ្ញុំប្រាកដជាជា។
ពុំអាចទ្រាំបានខ្ញុំសុំលេខទូរស័ព្ទកូនៗរបស់គាត់ បំណងប្រាប់ព័ត៌មានហើយឲ្យពួកគេមានដំណោះស្រាយ ។ លោកយាយអល់ឯក១សន្ទុះក៏កត់លេខហុចឲ្យខ្ញុំ ។
-អាឡូៗតើលោក “ក” មែនទេ?
-បានគឺខ្ញុំ ។
-ម្តាយលោកមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ត្រូវសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ។
-សុំទោសអ្នកគ្រូពេទ្យ! ប្តីប្រពន្ធខ្ញុំទៅធ្វើការងារឆ្ងាយពេក ពុំអាចមើលថែគាត់បាន ហើយ…នៅកូនៗ២នាក់ទៀត ។ គាត់សម្រាកពេទ្យគ្មានអ្នកកំដរទេ… ។
ទ្រាំមិនបានខ្ញុំនិយាយខ្លាំងៗថា ៖
-សុំទោស! ម្តេចលោកនិយាយបែបនេះ!? ខ្ញុំជាគ្រូពេទ្យ កំពុងពិនិត្យជំងឺឲ្យម្តាយរបស់លោកណា៎! លោកគិតបញ្ហាគាត់យ៉ាងម៉េច!? ។
-ណ្ហើយចុះអីចឹងក៏បាន! ។ តើនៅមន្ទីរពេទ្យមានសេវាកំដរមើលថែអ្នកជំងឺទេ?
ខ្ញុំពិតជាលែងយល់គិតមិនចេញ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានយល់ច្បាស់ពីមូលហេតុដែលលោកយាយគាត់ពុំព្រមសម្រាកពេទ្យ… ។
អ្នកគ្រូពេទ្យក៏ឈប់និយាយរឿងនេះ ។ ពុំដឹងថាតើវាសនាលោកយាយវ័យ ៧៥ឆ្នាំរូបនោះយ៉ាងម៉េចទេ ។
ខ្ញុំគិតថា ៖ ម្តាយឪពុកគ្មានសិទ្ធិទាមទារឲ្យកូនមើលថែខ្លួនទេ! ម៉ែឪយើងសង្កើតយើងៗ បង្កើតកូនយើង ហើយកូនយើងវាត្រូវមើលថែកូនរបស់វាត្រូវជាចៅរបស់យើង ។ ហេតុនេះ…អ្វីដែលនៅសល់ពេលនេះគឺអាស្រ័យលើមនុស្សតំណក្រោយទេ ។
ពេលវេលារបស់មនុស្សចាស់នៅមិនច្រើនទេ ខណៈកូនចៅនៅក្មេងគេ នៅសល់ពេលច្រើន ត្រូវគិតគូដល់អនាគតវែងឆ្ងាយរបស់គេដែលក្នុងនោះ ប្រាកដជាគ្មានយើងឡើយ ក្រៅពីកំប៉ុងជើងធូប ។
កុំតូចចិត្តឲ្យសោះ! វាគឺជានិន្នាការនៃសម័យ ៤-0 ឬ 5-0 ឬ… ។ ចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា ៖ ពេលវេលាគាត់ត្រូវការយើងពុំច្រើនទេ តើកូនចៅទាំងឡាយអាចចែកបន្តិចម្នាក់ៗឲ្យគាត់វេលាគាត់ពុំមានលទ្ធភាពជួយខ្លួនឯងបានដែរឬទេ ។
ចំពោះអ្នក (កូនចៅ អ្នកក៏នឹងវិវត្តហើយជំនួស “កន្លែង” របស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃអនាគត ។ កុំភ្លេច ហើយកុំចង់ប្រឆាំង ព្រោះនេះជាវាសនាត្រូវបានកំណត់ដោយព្រហ្មលិខិត ឬពេលវេលា… ។
