ហ្សាការតា៖ យោងតាមរបាយការណ៍ថ្មីមួយរបស់ធនាគារពិភពលោក ដែលបានចេញផ្សាយក្នុងថ្ងៃទី១៥ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៨ បានបង្ហាញថា តំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វ៊ិកជាកន្លែងប្រមូលផ្តុំនូវប្រព័ន្ធអប់រំចំនួនប្រាំពីរក្នុងចំណោមប្រព័ន្ធអប់រំមានដំណើរការខ្ពស់ចំនួនដប់នៅទូទាំងពិភពលោក ដោយក្នុងនោះប្រទេសចិន និងប្រទេសវៀតណាម បានបង្ហាញវឌ្ឍនភាពជាដុំកំភួនច្រើនក្នុងការបង្កើនគុណភាពបង្រៀននៅតាមសាលារៀននៅក្នុងប្រទេសរៀងៗខ្លួន។ វឌ្ឍនភាពនេះជាសមិទ្ធផលធំធេងមួយដែលផ្តល់មេរៀនមានសារសំខាន់ដល់បណ្តាប្រទេសឯទៀតនៅជុំវិញពិភពលោក។ យ៉ាងណាក៏ដោយ មួយផ្នែកធំនៃតំបន់នេះនៅមានសិស្សរហូតដល់ទៅ៦០ភាគរយ ដែលកំពុងរៀននៅតាមសាលាដែលដំណើរការខ្វះគុណភាព ក្នុងការបំពាក់ឱ្យពួកគេនូវជំនាញចាំបាច់សម្រាប់ឈានទៅសម្រេចជោគជ័យនាអនាគត។
របាយការណ៍ដែលមានចំណងជើងថា ភាពឈ្លាសវៃកាន់តែប្រសើរឡើង៖ ការៀននិងការអភិវឌ្ឍប្រកបដោយសមធម៌នៅក្នុងតំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វ៊ិក (Growing Smarter: Learning and Equitable Development in East Asia and the Pacific) បានបង្ហាញថា ការកែលម្អគុណភាពអប់រំឱ្យកាន់តែប្រសើរគឺជាការចាំបាច់ដើម្បីរក្សាកំណើនសេដ្ឋកិច្ច ហើយរំលេចឱ្យឃើញនូវវិធីនានាដែលប្រទេសមួយចំនួនក្នុងតំបន់នេះបានអនុវត្តដើម្បីបង្កើនលទ្ធផលនៃការរៀន កន្លងមក។ ដោយដកស្រង់មេរៀនពីប្រព័ន្ធអប់រំដែលមានភាពជោគជ័យនៅក្នុងតំបន់ របាយការណ៍នេះបានផ្តល់អនុសាសន៍ជាក់ស្តែងមួយចំនួនសម្រាប់រៀបចំគោលនយោបាយគន្លឹះឈានទៅលើកកម្ពស់ការរៀន ដើម្បីជួយឱ្យសិស្សទទួលបានជំនាញមូលដ្ឋានក្នុងការអាននិងមុខវិជ្ជាគណិតសាស្ត្រ ក៏ដូចជាក្នុងមុខជំនាញស្មុគស្មាញឯទៀតដែលជាភាពចាំបាច់សម្រាប់បំពេញតម្រូវការទីផ្សារពលកម្មនាពេលអនាគត។
លោកស្រី វិចតូរៀ ក្វាក្វា អនុប្រធានធនាគារពិភពលោកប្រចាំតំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វិក បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ការផ្តល់ការអប់រំមានគុណភាពខ្ពស់ដល់កុមារ ទោះជាពួកគេកើតនៅទីណាក៏ដោយ វាមិនមែនគ្រាន់តែជារឿងត្រឹមត្រូវដែលត្រូវធ្វើនោះទេ។ វាជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសេដ្ឋកិច្ចរឹងមាំ ហើយវាជាវិធីដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់បញ្ឈប់និងទាញថយក្រោយវិញនូវវិសមភាពដែលកំពុងតែកើនឡើង»។
មួយភាគបួននៃកុមារគ្រប់អាយុចូលរៀននៅលើពិភពលោក ចំនួនប្រហែល ៣៣១លាននាក់ កំពុងរស់នៅក្នុងតំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វ៊ិក។ នៅក្នុងចំណោមមួយភាគបួននេះ មានរហូតដល់ទៅជិត៤០ភាគរយទៅរៀននៅក្នុងប្រព័ន្ធអប់រំដែលសិស្សទទួលបានចំណេះដឹងឈានមុខជាងសិស្សធម្មតានៃប្រព័ន្ធអប់រំក្នុង បណ្តាប្រទេសជាសមាជិកនៃអង្គការដើម្បីកិច្ចសហប្រតិបត្តិការសេដ្ឋកិច្ចនិងការអភិវឌ្ឍ (OECD) ទៅទៀត។ សាលារៀនបែបនេះមិនមែនមានតែនៅក្នុងប្រទេសអ្នកមាន តួយ៉ាងប្រទេសសិង្ហបុរី សាធារណរដ្ឋកូរ៉េ និងជប៉ុន នោះទេ ប៉ុន្តែក៏មាននៅក្នុងប្រទេសមានចំណូលមធ្យមដែរ ដូចជាប្រទេសចិន និងប្រទេសវៀតណាម ជាដើម។ ហើយដូចរបាយការណ៍បានរំលេចប្រាប់ផងដែរថា ការរៀនចេះរបស់កុមារមិនចាំបាច់ថាត្រូវតែផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងកម្រិតប្រាក់ចំណូលរបស់ប្រទេសនីមួយៗនោះទេ។ ជាឧទាហរណ៍ គិតត្រឹមអាយុ១០ឆ្នាំ សិស្សវៀតណាមជាមធ្យមរៀនពូកែទាំងអស់ ប៉ុន្តែប្រទេសឥណ្ឌា ប៉េរូ និងអេត្យូពីមានតែសិស្សកំពូលៗទេដែលរៀនពូកែ។
ប៉ុន្តែ ប្រទេសជាច្រើននៅក្នុងតំបន់នេះមិនទទួលបានលទ្ធផលដែលគេប្រាថ្នាចង់បាននោះឡើយ។ ឧទាហរណ៍ នៅប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ពិន្ទុធ្វើតេស្តបង្ហាញឱ្យឃើញថា សិស្សនៅក្នុងប្រទេសទាំងនោះរៀនយឺតជាងបីឆ្នាំបើប្រៀបទៅនឹងសិស្សស្របាលគ្នាដែលរៀនចេះស្ទាត់ជំនាញនៅក្នុងប្រទេសឯទៀតក្នុងតំបន់នេះ។ នៅក្នុងប្រទេស តួយ៉ាង កម្ពុជា និងទីម័រ ឡេស្តេ មួយភាគបី ឬលើសនេះនៃសិស្សថ្នាក់ទី២ នៅតែមិនអាចអានដាច់សូម្បីតែមួយពាក្យ ក្នុងការធ្វើតេស្តអំណាន។
ការរកឃើញជាគន្លឹះមួយទៀតរបស់របាយការណ៍នេះគឺនៅត្រង់ថា នៅទូទាំងតំបន់ ចំណូលគ្រួសារមិនបានកំណត់ថាជាកត្តាកំណត់ជោគជ័យនៃការសិក្សាអប់រំរបស់កុមារឡើយ។ ឧទាហរណ៍ នៅប្រទេសវៀតណាម និងប្រទេសចិន (នៅទីក្រុងប៉េកាំង សៀងហៃ ខេត្តជៀងស៊ូ និងខេត្តគ័ងតុង) សិស្សមកពីគ្រួសារក្រីក្រ ទោះជាមិនពូកែជាងក៏ដោយ ក៏រៀនចេះបានល្អក្នុងមុខវិជ្ជាគណិតសាស្ត្រនិងវិទ្យាសាស្ត្រ ដូចគ្នានិងសិស្សអាយុស្របាលគ្នានៅក្នុងបណ្តាប្រទេសសមាជិកនៃអង្គការដើម្បីកិច្ចសហប្រតិបត្តិការសេដ្ឋកិច្ចនិងការអភិវឌ្ឍ (OECD) ដែរ។
លោក Jaime Saavedra នាយកជាន់ខ្ពស់ផ្នែកវិស័យអប់រំរបស់ធនាគារពិភពលោក បានមានប្រសាសន៍ថា៖ គោលនយោបាយមានប្រសិទ្ធិភាពសម្រាប់ការជ្រើសរើស ការលើកទឹកចិត្ត និងការគាំទ្រដល់គ្រូបង្រៀន រួមទាំងការអនុវត្តល្អៗនៅក្នុងថ្នាក់រៀន គឺជាអ្វីដែលកំណត់បានថាតើសិស្សរៀនចេះបានប៉ុនណា។ សម្រាប់អ្នកតាក់តែងគោលនយោបាយដែលកំពុងស្វះស្វែងធ្វើការកែលម្អប្រព័ន្ធសាលារៀនក្នុងប្រទេសរបស់ខ្លួន ការបែងចែកថវិកាដែលមានស្រាប់ប្រកបដោយប្រសិទ្ធផល រួមទាំងការប្តេជ្ញាផ្នែកនយោបាយខ្ពស់ អាចនាំមកនូវការប្រែប្រួលពិតប្រាកដបាននៅក្នុងជីវិតរបស់កុមារនៅទូទាំងតំបន់នេះ។
របាយការណ៍នេះដាក់ចេញនូវជំហានជាក់ស្តែងមួយចំនួនសម្រាប់កែលម្អការរៀននៅក្នុងប្រព័ន្ធអប់រំដែលកំពុងមានភាពយឺតយ៉ាវ នៅក្នុងតំបន់និងនៅក្រៅតំបន់ ដោយផ្តើមចេញពីការធ្វើយ៉ាងណាឱ្យបណ្តាស្ថាប័នក្នុងប្រទេសដើរស្របគ្នា ដើម្បីឱ្យគោលបំណងនិងការទទួលខុសត្រូវនៅក្នុងប្រព័ន្ធអប់រំ មានសង្គតិភាពជាមួយគ្នា។ ក្រៅពីនេះ របាយការណ៍ក៏បានស្នើសុំផងដែរសូមឱ្យមានការផ្តោតទៅលើវិស័យគន្លឹះចំនួនបួន គឺការចំណាយសាធារណៈប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពនិងសមធម៌ ការត្រៀមលក្ខណៈសិស្សសម្រាប់ការរៀនសូត្រ ការជ្រើសរើសនិងការឧបត្ថម្ភគាំទ្រដល់គ្រូ និងការប្រើប្រាស់ជាលក្ខណៈប្រព័ន្ធនូវការវាយតម្លៃសម្រាប់កែលម្អការបង្រៀន។
របាយការណ៍នេះរកឃើញថា ប្រព័ន្ធអប់រំដែលមានដំណើរការល្អ ចាយថវិកាប្រកបដោយប្រសិទ្ធផលទៅលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសាលារៀន និងទៅលើគ្រូ មាននីតិវិធីជ្រើសរើសបុគ្គលិកសម្រាប់ធ្វើយ៉ាងណាទាក់ទាញឱ្យបានបេក្ខជនល្អបំផុតយកមកបង្រៀន និងមានរចនាសម្ព័ន្ធប្រាក់បៀវត្សរ៍មួយដែលផ្តល់រង្វាន់គ្រូបង្រៀនណាដែលបំពេញកិច្ចការបានល្អនៅក្នុងថ្នាក់រៀន។ លើសពីនេះ របាយការណ៍រកឃើញដែរថា ប្រព័ន្ធសាលារៀននៅទូទាំងតំបន់បានបង្កើនលទ្ធភាពចូលរៀនកម្រិតមត្តេយ្យ រួមទាំងសម្រាប់គ្រួសារក្រីក្រផង ហើយបានដាក់បញ្ចូលការវាយតម្លៃការរៀនរបស់សិស្សទៅក្នុងគោលនយោបាយអប់រំរបស់គេដែរ។
របាយការណ៍នេះបំពេញ និងជាព័ត៌មានបន្ថែមលើរបាយការណ៍ World Development Report 2018: Learning to Realize Education’s Promise របស់ធនាគារពិភពលោក ដែលបានចេញផ្សាយនៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៧ កន្លងទៅ និងបានរកឃើញដែរថា បើគ្មានការរៀនសូត្រទេ ការអប់រំនឹងមិនអាចបំពេញបានតាមការសន្យារបស់ខ្លួនថា លុបបំបាត់ឱ្យបាននូវភាពក្រីក្រតោកយ៉ាក ហើយនិងបង្កើតឱកាសសម្រាប់ចែករំលែកវិបុលភាពសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូបបានឡើយ៕ ដោយ៖បញ្ញាស័ក្តិ
