នៅរដ្ឋធានី Port-au-Prince, Haiti គេពុំចាំបាច់មានសញ្ញាបត្រដើម្បីប្រកបរបរលក់ថ្នាំពេទ្យនោះទេ។ ឱ្យតែអ្នកមានដើមទុនបន្ដិចបន្ដួចដើម្បីទិញថ្នាំ ស្គាល់ឈ្មោះថ្នាំខ្លះ ហើយពិសេស«ប្រូ»ជាការស្រេច។
ផ្ទុយស្រឡះនឹងការគិតរបស់យើង នៅទីនោះពេលឈឺ អ្នកជំងឺពុំបាច់ទៅជួបវេជ្ជបណ្ឌិតទេ ព្រោះក្រុម«ឱសថការី»ដែលដើរលក់ថ្នាំតាមផ្លូវគេនឹងមកដល់ភ្លាម ដោយទូលនិងកណ្ដៀតថ្នាំមកជាមួយ។
នៅHaiti ថ្នាំមិនខុសប្លែកអ្វីនឹងទំនិញផ្សេងៗទៀតឡើយ គេអាចទិញវាតាមហាង ក្នុងផ្សារ ឬក្រៅផ្សារ វាបានក្លាយជារឿងធម្មតាសម្រាប់ប្រទេសនេះ ។អាចនិយាយបានថា អ្នកជួញថ្នាំតាមដងវិធីគឺជាអ្នកបម្រើសុខភាពដល់ ពលរដ្ឋនៅទីនោះ។
អ្នកលក់ថ្នាំតាមផ្លូវចាំបាច់ត្រូវមានគន្លឹះពិសេសទើបអាចលក់ថ្នាំដាច់បាន។ជាបឋមពួកគេត្រូវតម្រៀបថ្នាំ
ដាក់ក្នុងធុង ឬឧបករណ៍ផ្សេងទៀត ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យគេចាប់អារម្មណ៍និងពេញចិត្ត។ ពុំនោះសោតប្រាកដជាគ្មានអ្នកណារវល់ កុំថាឡើយដល់ទិញថ្នាំនោះ។
អ្នកលក់ភាគច្រើនតែងយកថ្នាំ Ampicillin ដាក់ក្បែរTylenol ព្រោះថាបែបនេះវាធ្វើឱ្យគេសម្លឹងមកឃើញមានពណ៌សម្បុរគួរ ឱ្យទាក់ភ្នែក។ ការជ្រើសរើសឧបករណ៍ដាក់និងរៀបចំប្រព្រឹត្ដទៅយ៉ាងម៉ត់ចត់បំផុត ព្រោះវាជាកត្ដាចប្បងនាំមកនូវជោគជ័យនៃអាជីវកម្មរបស់ពួកគេ។
រូបមើលពីចម្ងាយ ឧបករណ៍លក់ថ្នាំរបស់គាត់ត្រូវបានរៀបចំមិនខុសអ្វីនឹងស្នាដៃសិល្បករឡើយ
ពិតណាស់ ការលក់ថ្នាំតាមដងវិថីបែបនេះវាពុំស្របច្បាប់ទេប៉ុន្ដែគេកម្រឃើញក្រសួងសាធារណៈប្រទេសនេះមានវិធានការទប់ស្កាត់ឡើយ ធ្វើឱ្យជីវិតពលរដ្ឋប្រឈមនឹងហានិភ័យ ព្រោះតែវាចំណុះលើថ្វីដៃរបស់អ្នកលក់ថ្នាំគ្មានសញ្ញាបត្រទាំងនោះ។
នាប្រទេសនេះគេពុំដឹងពីគុណភាពថ្នាំអ្វីឡើយ គ្រាន់តែដឹងថាវាមានប្រភពមកពីចិន។ គេក៏ពុំចាប់អារម្មណ៍ដល់ថ្នាំផុតកំណត់កាលបរិច្ឆេទប្រើប្រាស់ឡើយ អ្វីៗចំណុះទៅលើ«មុខមាត់»របស់អ្នកលក់។
អ្នកលក់ថ្នាំទាំងនោះនូវបានផ្ដល់ដំបូន្មាននិងហ៊ានទាំងសរសេរ«វេជ្ជបញ្ជា»ឱ្យអ្នកជំងឺ ដែលក្នុងករណីខ្លះថ្នាំទាំងនោះមានប្រតិកម្មប្រឆាំងគ្នាទៅទៀត។
Rénold Germain,ឈ្មួញថ្នាំតាមដងវិថីពោលថា ពួកគេពុំបានលាក់ពួកខ្ញុំអ្វីឡើយ ហើយរៀបរាប់ប្រាប់ពីរោគសញ្ញាដែល ពាក់ព័ន្ធដល់ជំងឺរលាក រំលាយអាហា ឬជំងឺផ្លូវភេទ យើងខ្ញុំមានរូបមន្ដព្យាបាលសម្រាប់ជំងឺនីមួយៗ៕
សូយន