រដ្ឋធម្មនុញ្ញនៃរដ្ឋាភិបាលសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា បានទទួលស្គាល់នូវសមភាពរបស់ជនជាតិភាគតិច ទាំងឡាយ និងសិទ្ធិថែរក្សាវប្បធម៌ អក្សរសាស្ត្រ និងភាសារបស់ខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារតែភាពខុសគ្នានៃគំនិតនយោបាយតាមតំបន់ភូមិសាស្ត្រ និងរបៀបវារៈគោលនយោបាយការបរទេស ជាមួយនឹងសម្ព័ន្ធមិត្តក្នុងតំបន់ ដូចជាប្រទេសវៀតណាម និងប្រទេសឡាវ រដ្ឋាភិបាលសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា បានធ្វើការគាបសង្កត់មិនឱ្យជនជាតិចិនបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនឡើយ ហើយបានជំរុញឱ្យមានគំនិតប្រឆាំងនឹងជនជាតិចិន។
នៅក្នុងគោលនយោបាយនិងការឃោសនារបស់សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា ប្រជាជនចិនដែលបាននៅរស់រានមានជីវិត ត្រូវបានគេរៀបចំឱ្យរស់នៅក្នុងតំបន់មួយផ្សេង ដែលត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជាចាត់ទុកថាជាប្រជាជនក្រុមទី៥ សម្រាប់បម្រើផលប្រយោជន៍ដល់សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន។
យ៉ាងហោចណាស់ក៏មានអត្ថបទសិក្សាមួយនៅក្នុងរបបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា បានបង្ហាញពីការឃោសនាបែបនេះ រួមមានទាំងកំណាព្យប្រាប់អ្នកអានជំនាន់ក្រោយឱ្យដឹងថា ចិនចង់បានទឹកដីកម្ពុជា។ របបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជាបានគាំទ្រនូវយុទ្ធសាស្ត្ររបស់សាធារណរដ្ឋសង្គមនិយមវៀតណាម ហើយប្រើប្រាស់ជនជាតិចិនជាកូនអុកនយោបាយប្រឆាំងនឹងសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន។
ជាទណ្ឌកម្មដល់គោលនយោបាយសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន ចំពោះការគាំទ្រចំពោះរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ដែលជានយោបាយមួយ ជនជាតិចិនជាច្រើនបានទទួលរងគ្រោះក្រោមរបបប៉ុលពតហើយនោះ បែរជារបបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនបានយកមកអនុវត្តន៍ដូចគ្នាដែរសម្រាប់ដាក់ទណ្ឌកម្មដ៏ធ្ងន់លើជនជាតិចិននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ នៅខណៈពេលដែលមានការជំរុញអំពីការបញ្ជាក់អំពីអត្តសញ្ញាណជាសាធារណៈ នៃក្រុមជនជាតិចាម របបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា បង្ខំឱ្យមានប្រតិបតិ្តការហាមឃាត់ជាទូទៅលើការបើក សាលារៀន និងសមាគមវប្បធម៌របស់ជនជាតិចិនទាំងឡាយនៅកម្ពុជា។
ក្រោម របបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា ជនជាតិចិននៅទីក្រុងភ្នំពេញត្រូវបានគេហាមឃាត់មិនឱ្យមានសេរីភាព ប្រារព្ធពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំចិន ធ្វើការគោរពបូជាចំពោះបុព្វបុរស ឬទីសក្ការនានារបស់ខ្លួន។ គោលនយោបាយនេះ មានឥទ្ធិពលយ៉ាងធំធេង ពីព្រោះវាបានធ្វើឱ្យជនជាតិចិនជាច្រើនគ្មានសេរីភាពនិយាយភាសាចិន ឬប្រើឈ្មោះជាភាសាចិន ។តាមពិតគ្មានក្រឹត្យណាមួយប្រកាសជាសាធារណៈហាមឃាត់មិនឱ្យជនជាតិចិនធ្វើដូច្នោះឡើយ ប៉ុន្តែការបង្គាប់បញ្ជាផ្ទៃក្នុងនៃរបបគ្រប់គ្រងនេះ មានលក្ខណៈប្រកាន់ជាតិសាសន៍ ប្រឆាំងនឹងក្រុមមួយឈ្មោះ «ក្រុម៣៥១»។
ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧៩ដល់ឆ្នាំ១៩៨៥ ជាពិសេសបន្ទាប់ពីការចេញសារាចរលេខ ៣៥១ នៅឆ្នាំ១៩៨៣ របបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជាបានធ្វើការចុះឈ្មោះជនជាតិចិនតាមផ្ទះនីមួយៗនៅទូទាំងប្រទេស។ ការស៊ើបអង្កេតនេះ យកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេសលើអ្នកដែលមានសែស្រឡាយជាជនជាតិចិនពីមុនមក។ អ្នកដែលបានផ្តល់បទសម្ភាសម្នាក់បានឱ្យដឹងថា «គេចាំបាច់ត្រូវតែត្រឡប់ទៅគិតអំពីជនជាតិចិនជំនាន់ទី៤ វិញ ដើម្បីបង្កើតគ្រួសារជនជាតិចិនដែលមានឈាមជ័រដើមជាចិន»។
តាមការប្រើប្រាស់ជាក់ស្តែង សារាចរលេខ ៣៥១ ដែលគេប្រើសម្រាប់ជាយុទ្ធនាការចុះឈ្មោះជនជាតិចិនតែងតែត្រូវបានគេយកទៅអនុវត្តន៍ដោយផ្អែកលើ ពណ៌សម្បុរ(នៃស្បែក) ការបញ្ចេញសំឡេងភាសាខ្មែរបានច្បាស់លាស់ ឬការបង្ហាញពីវត្ថុវប្បធម៌ផ្សេងៗដូចជា ពាក្យនិយាយចុងជួន ឬទីកន្លែងសក្ការបូជាដូនតា) នៅតាមផ្ទះជាដើម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយខ្លាចមានបញ្ហា(ទោះអាចជារឿងពិត ឬក៏ជារឿងចចាមអារ៉ាម) កាលណាគេហៅឈ្មោះខ្លួនថាជាជនក្រុម ៣៥១ ជនជាតិចិនជាច្រើននៅពេលនោះបានសន្មតយកអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនជាជនជាតិខ្មែរ។ កត្តាទាំងនោះ បង្កឱ្យមានការសូកប៉ាន់ដើម្បីរកមធ្យោបាយធ្វើឱ្យខ្លួនទទួលបាននូវការទទួលស្គាល់ថាជាអ្នកដែលមានដើមកំណើតជាខ្មែរ ហើយជនជាតិចិនខ្លះទៀតខិតខំធ្វើឱ្យស្បែករបស់ខ្លួនមានពណ៌ខ្មៅ ឬឈប់និយាយភាសាចិននៅ តាមតីសាធារណៈ ចំណែកឯអ្នកខ្លះទៀតបានរត់គេចចេញពីប្រទេសទាំងភ័យស្លន់ស្លោ។ ជនជាតិខ្មែរបានយកពាក្យ«៣៥១» មកនិយាយលេងថា៖ ឈើចាក់ធ្មេញឥឡូវនេះត្រូវប៉ាន់ណាស់ ពីព្រោះជនជាតិចិនត្រូវការវាច្រើនដើម្បីយកទៅទល់ភ្នែករបស់ខ្លួន(ឱ្យឃើញធំៗ)។
ជនជាតិខ្មែរម្នាក់បានរំលឹកឱ្យដឹងរឿងមួយដែលថា៖ គ្មាននរណាម្នាក់ដែលមានមុខពណ៌ស អាចរកការងារធ្វើ បានឡើយ។ ប្រសិនបើពួកគេចង់រកការងារធ្វើ ពួកគេត្រូវលាក់មុខនៅពីក្រោយជនជាតិខ្មែរ៕លីសា
