សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា (ស.ប.ក.) ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅកម្ពុជាដោយរណសិរ្សសង្គ្រោះ គឺជាក្រុមមួយនៃពួកឆ្វេងនិយមកម្ពុជាដែលមិនបានពេញចិត្តជាមួយនឹងខ្មែរក្រហម បន្ទាប់ពីការរំលំកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ដែលជារដ្ឋាភិបាលរបស់ប៉ុល-ពត។ ដោយបានធ្វើឱ្យមានឡើងដោយការលុកលុយមួយពីសាធារណរដ្ឋសង្គមនិយមវៀតណាម បានរុញច្រានពួកកងទ័ពខ្មែរក្រហមចេញទៅ រដ្ឋនេះមានវៀតណាម និងសហភាពសូវៀតជាសម្ព័ន្ធមិត្តសំខាន់របស់ខ្លួន។
ស.ប.ក.បានបរាជ័យដើម្បីឱ្យបានការទទួលស្គាល់ដោយសហប្រជាជាតិ ដោយសារតែអន្តរាគមន៍ការទូតនៃសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន សហរាជាណាចក្រ សហរដ្ឋ និងប្រទេសអាស៊ានក្នុងនាមនៃរបបប៉ុល-ពតដែលបានបណ្ដេញចេញហើយ។ អាសនៈរបស់កម្ពុជានៅសហប្រជាជាតិត្រូវបានកាន់កាប់ដោយរដ្ឋាភិបាលចម្រុះកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ដែលមានរបបខ្មែរក្រហមរបស់ប៉ុល-ពតនៅក្នុងក្រុមចម្រុះដែលមានពួកក្រុមទ័ពព្រៃមិនមែនកុម្មុយនិស្តពីរទៀត។ យ៉ាងណាមិញ ស.ប.ក.ត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជារដ្ឋាភិបាល ជាក់ស្ដែង នៃកម្ពុជារវាងឆ្នាំ១៩៧៩ និង ១៩៩៣ ទោះបីជាមានការទទួលស្គាល់របស់អន្តរជាតិមានកំណត់ក៏ដោយ។
ស.ប.ក.ត្រូវបានដាក់ឈ្មោះសាជាថ្មីថា រដ្ឋកម្ពុជា (រ.ក.) កំឡុងបួនឆ្នាំចុងក្រោយនៃអត្ថិភាពរបស់ខ្លួននៅក្នុងការព្យាយាមដើម្បីទាក់ទាញការឈឺឆ្អើលរបស់អន្តរជាតិ។
ការបង្កើតរបបដឹកនាំរដ្ឋកម្ពុជានៅឆ្នាំ១៩៨៩ បានធ្វើឱ្យមានការធូរស្បើយបន្តិចម្តងៗនូវការរឹតបន្តឹងលើជនជាតិចិន ដោយសារតែមានការប្រែប្រួលខាងផ្នែកនយោបាយអន្តរជាតិ។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៧០ មក រដ្ឋកម្ពុជាបានលើកកម្ពស់សិទ្ធិសេរីភាពរបស់សហគមន៍ជនជាតិចិននៅកម្ពុជា និងអនុញ្ញាតឱ្យមានការបង្កើត សាលារៀនចិនឡើងវិញ ដោយសារតែរបបដឹកនាំនេះខិតខំ«កែលំអចំណងទាក់ទងរបស់ខ្លួនជាមួយក្រុងប៉េកាំង ដើម្បីផ្តាច់ខ្មែរក្រហមឱ្យចេញផុតពីប្រទេសកម្ពុជានៅឆ្នាំ១៩៨៩ ដោយមានការសម្រុះសម្រួលនូវការបែកបាក់ រវាងប្រទេសចិននិងប្រទេសសូវៀត ព្រមទាំងការខិតខំប្រឹងប្រែងរួមពីសំណាក់សហគមន៍អន្តរជាតិដើម្បីជួយ រកសន្តិភាពក្នុងប្រទេសកម្ពុជា និងអនុញ្ញាតឱ្យមានការបង្កើតសាលារៀនឡើងវិញដោយសារតែរបបដឹកនាំនេះ ខិតខំ«កែលំអចំណងទាក់ទងរបស់ខ្លួនជាមួយក្រុងប៉េកាំងដើម្បីផ្តាច់ខ្មែរក្រហមឱ្យចេញផុតពីការគាំទ្ររបស់ ប្រទេសចិន»។
កងទ័ពវៀតណាមបានដកចេញពីប្រទេសកម្ពុជានៅឆ្នាំ១៩៨៩ ដោយមានការសម្រុះសម្រួលនូវ ការបែកបាក់រវាងប្រទេសចិននិងប្រទេសសូវៀត ព្រមទាំងការខិតខំប្រឹងប្រែងរួមពីសំណាក់សហគមន៍អន្តរជាតិដើម្បីជួយរកសន្តិភាពក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ហើយការខិតខំនេះបានធ្វើឱ្យមានការប្រជុំដោយផ្ទាល់ជាលើកដំបូងរវាងរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំង និងរដ្ឋាភិបាល ក្រុងភ្នំពេញនៅខែតុលា ឆ្នាំ១៩៩០ នៅទីក្រុងហ្សាកាតា។
បន្តិចក្រោយមក រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសរដ្ឋកម្ពុជា លោកហោ ណាំហុង បានអំពាវនាវឱ្យមានការជួបសន្ទនាគ្នាមួយជាមួយក្រុងប៉េកាំង នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៩០ ហើយប្រធានរដ្ឋសភាជាតិ លោកជា ស៊ីម បានផ្តល់ភ្លើងបៃតង(យល់ព្រម) ឱ្យជនជាតិចិនបង្កើតសមាគមរបស់ខ្លួនដែលធ្លាប់មាននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាតាំងពីឆ្នាំ១៩៧៥ មកនោះឡើវិញ។ លោកជាស៊ីម បានតែងតាំងក្រុមប្រឹក្សាភិបាលអ្នកជំនួញជនជាតិចិនដែលមានសមាជិក១១រូប ដើម្បីតំណាងឱ្យ សមាគមចិននៅកម្ពុជា។
រដ្ឋកម្ពុជាបានផ្តល់សិទ្ធិឱ្យជនជាតិចិនដើម្បីប្រតិបត្តិទំនៀមទម្លាប់ សាសនា និងប្រារព្ធពិធីបុណ្យផ្សេងៗរបស់ខ្លួន ឡើងវិញ ។កិច្ចការរបស់ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលនោះត្រូវផ្តោតជាសំខាន់ទៅលើកិច្ចការវប្បធម៌ ហើយមិនអនុញ្ញាតឱ្យ ចូលរួមធ្វើសកម្មភាពនយោបាយឡើយ។ អាទិភាពដំបូងរបស់ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលនេះ គឺត្រូវបើកសាលារៀនទួនហ្វា ដែលមានអាយុកាលចាស់ និងល្បីជាងគេបំផុតឡើងវិញនៅទីក្រុងភ្នំពេញ។
ក្នុងខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ១៩៩១ លោកហ៊ុន សែន បានទទួលគណៈប្រតិភូចិនមួយក្រុមដែលមានដើមកំណើតកើតនៅ ស្រុកខ្មែរតែបានភៀសខ្លួនទៅរស់នៅប្រទេសបារាំង។ គណៈប្រតិភូនោះដឹកនាំដោយលោក ទ្រីញ ហ៊ុយ (Trinh huy) ដែលបានផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភចំនួន ៦០.០០០ដុល្លារដល់មូលនិធិជនរងគ្រោះដោយសារទឹកជំនន់ និង២០.០០០ដុល្លារទៀតជាអំណោយដល់សាលារៀនទួនហ្វា (SPK ឆ្នាំ១៩៩១)។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៩១ ពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំចិន ត្រូវបានគេអនុញ្ញាតឱ្យប្រារព្ធជាផ្លូវការជាលើកដំបូងចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៧៥មក។
អ្នកធ្វើបទសម្ភាសជាច្រើននាក់បានអះអាងថា ការយាងនិវត្តត្រឡប់មកវិញរបស់សម្តេច សីហនុ នៅឆ្នាំ១៩៩១ គឺជារបត់មួយបែងចែករវាងការប្រកាន់ជាតិសាសន៍ដែលកើតមានកាលអតីកាលនិងសេរីភាពខាងផ្នែកវប្បធម៌ ដែលជនជាតិចិនទទួលបាននៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះ៕លីសា(ឯកសារស្រាវជ្រាវ)
